روزنامه دیلی نیوز، از معتبرترین رسانه های کشور سوئد، در صفحه ای از شماره روز یکشنبه خود به اجرای مشترک تهمورس پورناظری و ژوزت بوشل مینگو پرداخت و گزارشی از این کنسرت را تهیه کرده است. نخستین همکاری این دو هنرمند در قالب اجرای کنسرت هفته گذشته برگزار و موسیقی تنبور و بلوز توسط آنها اجرا شد. اثری با نام تنبلوز بر اساس اشعار ترجمه شده خیام و شعرای قدیمی فارسی و موسیقی صوفی، استفاده از عناصر بلوز کلاسیک و با تمرکز بر ساز نتبور طراحی شده و در این کنسرت اجرا شده است.

در گزارش تهیه شده از سوی روزنامه دیلی نیوز آمده است که تهمورس پورناظری و ژوزت بوشل مینگو، با همراهی یکدیگر اثر «تنبلوز» را خلق کرده و کنسرتی زیبا و به یادماندنی را برگزار کردند که مخاطب را به یادِ تجربه‌ی تبار انسانی می‌اندازد. «ژوزت» که هنرپیشه، خواننده و کارگردانِ سرشناس سوئدی متولدِ انگلیس می باشد و نزدیک به ۱۵ سال است که در سوئد زندگی می‌کند، به تازگی با تئاترِ «نیناسیمون و من» به موفقیت‌ و شهرت بسیاری در سوئد و دنیا رسیده است. «تهمورس» آهنگساز و مولتی اینسترومنتالیست با ریشه‌هایی عمیق در موسیقی اصیل و کلاسیک ایرانی است. این دو هنرمند با وجود دو دنیای متفاوت موسیقایی، توانستند موسیقی تنبلوز را که از ساز تنبور و سبک بلوز می آید را با همکاری یکدیگر ساخته و طراحی کنند.

در ادامه گزارش، این روزنامه کنسرت مشترک تهمورس پورناظری و ژوزت بوشل مینگو را تلاشی می داند که در آن موسیقی اصیلِ ایران توانسته یک جهت فیزیکی پیدا کند. «پورناظری» با ساز تنبور و ژوزت با بلوز آمریکایی، اتفاقی را رقم زدند که در آن به موسیقی فولک معنای جدیدی بخشیده اند. کنسرت مشترک «تهمورس» و «ژوزت» فراتر از هر کار آکادمیکی است و در حقیقت این دو هنرمند توانستند تئوری را کنار بگذارند و فراتر از آن حرکت کنند.

در پایان بخشی از متن گزارش رسانه دیلی نیوز را در خصوص همکاری این دو خواننده و آهنگساز می خوانیم: «این دو هنرمند از نظر تکنیکی هیچ مشکلی با همدیگر ندارند. تنبور یادآور گیتار در موسیقی بلوز است؛ اما این بار این ساز در دستان یک «ویرتوز» قرار گرفته است که به آن حالتی مردمی داده است. به همین دلیل از حدِ موسیقی بلوز به یک موسیقی آسمانی می‌آورد و یک حس ماورایی به آن می‌دهد. ژوزت نیز با تکیه بر بلوز و حسی که دارد، یک دالان عجیبی در این کار می‌آفریند. در عین حال که حس می‌کنید کلام «بلوز» نیست؛ اما شعرهای فارسی با فضایی معنوی شکل دیگری از بلوز را آفریده است که در حقیقت تلاشی است برای آزادی درونی انسان. «ژوزت» مثل یک مولد قوی و ریتمیک بلوز است و تهمورس دقیقا در حد بسیار بالایی آن را نگاه می‌دارد؛ او هرگز در بلوز کم نمی‌آورد و حتی می‌تواند مخاطب غربی را با صدای سازش مسحور کند. ساز پورناظری برعکس گیتار در بلوز که صدای ناله دارد به زیبایی این موسیقی را پر می‌کند و یک دینامیک عجیب به آن می‌بخشد. چیزی که در این میان بسیار جالب است آنکه این کنسرت فراتر از موسیقی است و مثل هر بلوز دیگری یک تجربه‌ی انسانی ناب را به مخاطب ارایه می‌دهد»